Yalnızlık, insanın sonunda kaçamayacağı nadir gerçeklerden. Kalabalıklarda da yalnızdır insan, bilmez çünkü kimse aklından geçeni sen söylemezsen eğer. Sevgilisi olsa da yalnızdır, geceleri ayrı evlerde uyuduğu sürece. Aynı yastığa baş koyanlar bile birbirlerinin rüyalarını göremez. İnsan, muhtaçtır insana koşulsuz. Fakat yine aynı insan, yalnızdır nerede olursa olsun. Ben yalnızlığımı tanıyıp, kabullendiğimden beri çok daha anlamlı gelen bir şarkıdır Yalnızlık Senfonisi. Söz – Müzik Sezen Aksu’ya ait bir şarkıdır. Bir kalem ne kadar güçlü olursa olsun, yaşanmışlık ise melodiye ruhunu katan, kim bilir nelere şahittir Minik Serçe’nin hatıraları. Ki ben en çok Sertab Erener’den dinlerim ki, onun sesinin dokusu, benim gibi sizleri de kendisine bağımlı hale getirmiştir sanıyorum.
Yalnızken daha fazla düşünür insan, daha fazla sorgular. Daha fazla çıkarım yapar, bazen de daha fazla saçmalar. Tutunulacak bir şey ararsın çoğunlukla ve neye tutunduğunun da bir önemi kalmaz kimi zaman. Bizler ise ya kitaplara ya kalemlere sığınırız ki, işte öyle bir anda yine çıkıvermiş şu dizeler kalemimden.
Ne çok değişti yönüm,
Ne sert rüzgarlar alabora etti sandalımı,
Ne güneşli havalarda inandım aşka,
Ne yağmurlarda ıslandım sevda gibi,
Ne çok düştüm
Ne çok kalktım
Ne çok ağladım
Ne çok kahkaha attım
Sevdim çok
Kızdım çok
Kırdım çok
Çok da kırdınız elbette
Paramparça her yanımı
Kendim sardım haberiniz yok.
Şimdi bakıyorum sağıma soluma
Yoksunuz
Sahi
Neredesiniz?
İnsan etrafında birini arıyor nihayetinde. Bir dostu, bir kardeşi, bir arkadaşı ya da bir sevgiliyi. Ama sizler yine de her ihtimale karşı yalnızlığınızı sevin. Belki siz onu sevdikçe, hayat size daha cömert davranacaktır, kim bilir…
