Hüzünlü Düşüm

Bir rüya düşünün. Hiç tanımadığınız bir zat geliyor. Tebessüm ediyor üniforması içerisinde. Hayran kalıyorsunuz. O kadar güzel tebessüm ediyor ki uyandığınızda bile üstünden günler geçse dahi, eşsiz güzel sima gözlerinizin önünden gitmiyor. O kadar muazzam. Sonra uyanıyorsunuz. Kişiye bakıyorsunuz gencecik yaşında veda etmiş hayatına üniforması içerisinde. Sonra yüreğim sıkışıyor. Annesi, babası, ablası, arkadaşları, dostları nasıl dayanmış diyorum. Ben tanımadan dayanamadım kıyamadım. Kendimi onun ya da ailesinin yerine koydum, çıkamadım işin içinden. Hala da çıkamıyorum. Bu kadar güzel tebessüm eden birine nasıl kıyılır yani nasıl kıydılar? Hiç mi vicdan kalmadı? Şuan bir anne değilim, yavrumu kaybetmedim lakin bebekken bir kuş alıp elimde büyütmüştüm. O öldüğünde anlamıştım evlat acısını çok küçük bir nebze de olsa. Çok alakasız bir örnek oldu. Biri kuş, biri insan evladı ama ikisine de verilen emek ya da sevgi değil mi? İkisinin de taşıdığı can değil mi ?

Kur’an-ı Kerim’in, Maide suresinin, 32. ayetinde buyruluyor ki: “Kim katil olmayan ve yeryüzünde fesat çıkarmayan bir kişiyi öldürürse sanki bütün insanları öldürmüş gibidir. Kim de bir adamın hayatını kurtarırsa sanki bütün insanlığı kurtarmış gibidir.”

Bir masumu öldürmek bütün insanlığı öldürmeye eşdeğer. Bu çok acı bir gerçek. Peki ya öldürenler bu ayeti kerimeden haberleri var mıdır? Acaba rüyama gelen zatın katilleri, elleri kolları dışarıda gezerken haberleri var mıdır? Zannımca yoktur. Umarım doğruyu bulup vicdanlarının sesini dinlerler. Dünyanın bir adaleti yok ama Allah’ın bir adaleti var şüphesiz buna inanıyorum. Umarım biz de birilerinin ellerinden tutan kişiler oluruz. Yoksa bu dünyada savrulmak çok kolay.

Ve O’nun rüyama gelmesi, tebessüm etmesi inanıyorum ki bu da boş değil. Erken ayrıldı aramızdan ama bir sona değil bir başlangıca gitti. Canım benim ötelerde arkadaş, komşu olmak dileğiyle…