Sayılarla pek aram yoktur. Uyurum ben, uyanırım.
Çay kahve içerim, yemek yerim. Yazarım, okurum…
Ama kaç gün geçmiş sayamam. Hem pazartesinin hafta başı olduğuna da inanmıyorum ben. Bu ay kaç çekmiş umurumda bile değil. Kafamın gürültüsünden üst komşunun ayak seslerini bile duymuyorum. Halbuki evde beş tane küçük çocuk daha var. Ben yalnız bir adamım, çöpüm bile ayda bir dolar. Evde benden başka akvaryumda bir tane de balığım var. İsmi de Kehribar. Bir de penceremin demirlerine konan habercilerim var. Fikrimce görünmediğini düşündüğümüz melekler, kuşlar…
Allah’a haber uçuruyorlar.
Birisi soracak olsa bana, kendini en son nerede hatırlıyorsun diye. Kurduğum hayallerin bana verdiği heyecanı hatırladığım küçüklüğüme gider aklım. Sahi en son pilot olacaktım, sonra kim bozdu bu düşü? Hayalini unutur mu insan?
Unutmak demeyelim de, olmayacağına inandırmak kendini? Yok yok öyle değil!
İmkansızdı, çünkü zaten ben yüksekten çok korkardım.
Ben hep imrenirdim şairlere, yazarlara. İki kelimeyi yan yana getiremeyen ben, hayallerimden büyük işlere kalkışıyorum şimdilerde. Altı çizilen cümlelerim oldu zaman zaman. İnsanların satırlarımda kendilerini bulduğu zamanlar… Halbuki yazarken bendim kaybolan…
O değil de!
Ben hep korkmuştum satır başlarından.
Ah! Ne oluyorsa orada oluyor ya zaten. Zamanla anlatmak istediğim her şey kayboluyor. Bu hayatta kaleme döktüklerimiz kadar varız.
Neyse ben alarmı kurayım da,
Belki sabaha çıkarız…
