Bir gün bir türlü anlatamaya dilim varmadığı, kalbime söz geçiremediğim bir şey oldu. O geldi kalbime! Uzun zamandır herkese kapattığım açmaktan korktuğum kalbimi açtı evet doğru duydunuz açma diyemedim o kadar güzel sevdi ki beni, değerli hissettirdi, önemsedi bende git diyemedim ama kal da diyemedim. Daha yeni üç günlük tanıdığım bir insana ne diyebilirdim. Ama bana güzelliklerin var olduğuna inandırdı. Kalbim korku içinde idi ama, yine gönlüm hoş idi. Onun beni sevdiğini bilmek, hissetmek iş iyi geliyordu. Beni benden çok düşünüyordu git diyemezdim kalbimden.. Üç günlük olsa bile beni varlığına inandırdı. Ama ve lakin kal demekten de korkuyordum. Ya bir gün giderse kalbim’i beni târumar ederse.. Yapamadım bende uzaktan uzağa sevdim. Aradan bir kaç gün geçtikten sonra telefonuma gelen mesajla irkildim açtım okumaya başladım. Söze böyle başlıyordu; Ben seni tanıdığım gün bir hayatın var olduğuna inandım, iyi insanların varlığına, güzelliklerin olduğuna ben sende gördüm ve inandım. Beni kalbine kabulün diye alabilir misin? Şaşırmıştım bir o kadar sevinmiştim belki de uzun zamandır beklediğim ve olmasını istediğim bir şey idi. O an düşünmedim bile artık sonu ne olursa olsun kırgınlık, pişmanlık dahi olsa bile evet diyecektim. Aldım elime telefonu mesaj yazmaya başladım. Ben seni kalbim’e kabulüm ömrüm’e ömür diye almayı kabul ediyorum. Evet beni güzelleştiren, iyileştiren, oydu hayatıma giren beni güzel seven, sevdirenim… İyi ki de girmiş, iyi ki de gelmiş, iyi ki de inandım. Beni pişman etmedi. Ettirmedi…
O yüzden mükemmel bir insanın gerçekte neye benzeyeceğini, benzeteceğimi, hiç bilemeyeceğim.
