Bir anlam beliriyor aniden
Savruluyor düşünceler inceden
Usulca koparıyor anılar kendini derinlerden
En çaresiz, en dipsiz kuyulardan
Yorgun, bulanık, belirsiz…
Kopmuş dalından, savrulmuş fütursuzca
Bütün bu hengamenin ortasında
Yapayalnız kalıveriyor
Ah cânım, şeker pembem, yavru ağzım
İyiliğin hası, yüreğimin güzelliği
Sana ne oldu da, düşürdüler gönlünü?
Sen, sen değilsin bu sessizlikle
Sen, sen değildin bu sensizlikte…
Sana kim değdi, kim yüklendi bağrına?
Seni kim serdi, kim sürdü diyarlarından?
Oysaki sen en incesiydin sevgilerin
En içteni, en ahseni…
Yuvan oldu gördüklerin,
Düşün oldu düşündüklerin
Kabûlün oldu duydukların
En sonunda yine veremin oldu saydıkların
Sen, sen değilsin bu sessizlikle
Sen, sen değildin bu sensizlikte…
