Eğer bir dilek hakkım olsaydı;
Çocukluğuma dönmek isterdim
Komşunun bahçesinden gizli saklı topladığımız
renkli taşlara koşmak isterdim yine
Ve yine çıkıp bağırsaydı bize
“sizi polise şikayet edeceğim” diye.
Keşke o taşlı yoldaki, freni tutmayan
bisiklete binseydim yine
Ve yeniden düşseydim de
kollarım, bacaklarım kanasaydı
Hiç olmazsa kabuk tutup,
geçecek bir yaram olurdu.
Hem unutulur da giderdi.
Acı yerine mutluluk ve özlem bırakırdı..
Tahtadan arabam, bezden bebeğim, freni tutmayan bisikletim,
futbol oynamaktan dizleri delinmiş pantolonum olsaydı..
Arabanın altına kaçan topum…
Okuldan eve gelirken belediyenin önünden kopardığım
renk renk güller olsaydı mesela
pembe, kırmızı güzel kokulu güller…
Mesela en büyük sevincimiz,
bisküvinin arasına koyduğumuz lokum olsaydı o zamandaki gibi…
Hayalleri daha sınırsız, daha mutlu,
daha heyecanlı olsaydık hayata karşı.
Daha masum, daha günahsız,
daha sevgi dolu…
Bayram günü bayramlıkları alınmış,
elinde poşet, kapı kapı şeker toplasaydık.
Geceleri korkmadan sevinçle
saklambaç oynasaydık.
Her akşam kardeşimle yine yastık savaşı yapıp,
evin camını talihsiz başım kırsaydı.
Nasıl olsa tamir edilirdi cam,
onarılırdı eksiksiz..
Gülseydik, eğlenseydik, tek derdimiz oyuncaklarımız olsaydı
ve tek istemediğimiz büyümek…
Sığdırılıyor değil mi bir çocukluk
anılarla kelimelere.
Ama duygular sığdırılamıyor bir kelimeye…
Ne yapsak ki işte,
Çocukluk ettik büyümekle…
