Ölüm’m Ölümü

Gözlerim kahverengiye bürünüyor,
Tenim bembeyaz,
Cebimde avucumda bir şey yok,
Sadece bir insan boyu yüksekteyim.
Kıymıklar batıyor hissediyorum,
Keşke, en kötüsü bu olsa diyorum .

Dört omuz sekiz el ,
İki metre uzunluğunda bir çukur.
Bir dudak bir kitap,
Okunan da Yasin-i Şerifmiş.
Görünmüyorum artık,
Özüm Toprak imiş.

Hissediyorum ,
Toprağımda yaş başımda taş.
Özlemek toprağı koklamakmış bak .
Kahveler kırk yıl değil kırk dakikalıkmış vah.
İyi ki tabut dört kişilikmiş ,
En azından dört kişi var bak .

Yıllanmış bir hayat, yıllar sonra çürümüş bir beden.
En tatlı uykuymuş ölüm,
Yalan !.
En tatlı uyanıştır ölüm.