İç Beyanları – 1

Beraber yenilen yemek, içilen çay, gidilen yol, kurulan hayaller.. Birlikte yaşanan ve yapılan çok şey, zehrini alır insanın. Kendi yalnızlığını unutup huzurevinde bir başına camdan dışarıyı seyredene üzülebiliyor insan. Bir başına, geçmişinde beraber olduğu her şeyi içinde tekrar tekrar canlandırıyor, onu seyrederken ise şimdi beraber olmadığı her şeyin hayalini kaçıncı kez olduğunu bilmeden canlandırıyor içinde. Hüznü, heybesinde. Ayak izlerini bulmaya çalışıyor mesela eski bir şehirde. Sesinin hangi duvarlara çarptığını, susmayı nerede öğrendiğini arıyor.  Kaybettiklerinin ve dahi hiç olmamış olanların nasıl içinde saklı olabildiğini anlamaya çalışıyor. Olmayan şeyin hacmi olur mu? İnsan, yer veriyor kalbinde, hiç olmayana bile. Beraber olabilmenin ve kalabilmenin çöküşü, yükseltiyor yalnızlığı. İnsan, daha dün tanıştığına yer açıyor hayatında ama tutamıyor hep yanında..

Ormangülüm; beraberken, hüzün yerlisi olmaz heybemizin. Birlikte olabilmek diğer her şeyi teferruat bilmeye yetiyor, bilirsin. Yalnız içilen çorba midesine oturuyor oysa insanın. Yahut bir başına izlediği komedi filminde ağlayabiliyor insan.. Beraber kalabilmenin adını yaşamak sayıyorum. İnsanın ise ölümü yeterince bilmediğini düşünüyorum. Ayağımızı bastığımız toprağın üstümüzü örtmesi uzak değil hiçbirimize. Ölüm var; uzak olmaya sebep olan tüm teferruatları ortadan kaldırmalı bu gerçek. Gözümüzden ırak olanlar gönlümüzde de ırak değil, hasrettir.

Sesim, umuda dönük. Dünyadaki tüm yarım kalmış sözleri tamamlamak istiyorum. Kelimelerin anlamına tutunuyorum. Kelimeler bazen şeker, bazen iki uçlu bıçaktır, bilirsin. Yine de yaşamaya dair bir şeyler söylemekten korkmuyorum. Birlikte olabilmenin adı yaşamaktır. Ormangülüm, birlikte yürünecek yollar, okunacak kitaplar, söylenecek türküler var. Aramıza yalnızlıktan duvarlar örmeyelim. Sonra fiyakalı duvarlara sahip oluruz ama gidecek tek bir evimiz olmaz.