İnanmak Umuttur

Hayatımız sonrasının kopyası gibi bazen
Yeminimiz sunulan yemek tabaklarına benziyor
Ondan sonrası ise bitirilen, yenilmiş,
bozulmuş kirli tabaklara…
Ya biz fazlayız bu aleme ya da biri eksik dost
Tuttuğumuz yürek kayıyor,
Baktığımız göz kayboluyor,
Tanıdım dediğiniz el oluyor
Şikayetim yok dar-ı dünyaya
Lakin bizdeki de can, bizimki de kalp
Bu kadar elem reva mı bu cana?..

  Hani bütün sıkıntıyı görüp, yine iyi düşünen, etrafını güzel gören, gülümsemeyi kendine düstur edinen
insanlar var ya bu hayatta,
Onlar iyi ki varlar…
Onların sıcacık, yumuşacık kalpleri, çok bahtiyar düşünceleri var. İşte onlara layık tüm güzellikler. Mücadeleyi yapan kazanır ve alır payını. Burada olmasa da ahirete ertelemiştir Rabbi onun mükafatını… 
İncele hayatı ama çok irdeleme dost! Zira bir yara misali ne kadar deşersen o kadar kanar, bir o kadar canın yanar ve geç iyileşir.

Dünyada adalet yok dost!
Olsaydı böyle mi olurduk?
Olsaydı etrafta kelle mi kalırdı?
Hiçbir şeye inanma ama buna inan;
İlahî adalet er geç yerini bulacak,
Sabırla beklenen yolun sonu
güzelliğe çıkacaktır
Yeter ki metanetini çoğalt
Yeter ki güvenini diri tut…

  Sen teksin, kıymetlisin. Tek bir anadan doğdun, tek bir hüviyette can buldun. Senden başka yok unutma…

 “Bütün iyi kitapların sonunda 
Bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda 
Meltemi senden esen 
Soluğu sende olan 
Yeni bir başlangıç vardır 

Parmağını sürsen dünyaya, rengini anlarsın 
Gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın 
Onu işitsen, yuvarlağı sende kalır 
Her başlangıçta yeni bir anlam vardır. 
Nedensiz bir çocuk ağlaması bile 
Çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.” 

Edip Cansever

---