Hayattan gram zevk alamamaktan o kadar yoruldum ki, bunu yansıtamıyorum bile artık. Birilerinin, bir şeylerin peşinde koşmak o kadar yorucu bir hâl aldı ki artık, gram çabalayasım, şu kısmı da başarırsam her şey güzel olur diyesim hiç kalmadı. Hayatın içerisinde kaldığım her vakit daha da iyi anlıyorum bazı noktaları. Düzenin içerisindeki gidişatın küçük parçalarıyız sadece biz, etkimiz yok denecek kadar az. Birileri çarkı döndürüyor, biz ise birilerinin başı dönmesin, ama çark da dönmeye devam etsin diye uğraşıyoruz. Olan bize oluyor sürekli. Bizim canımız yanıyor, bizim bugünlerimiz dünlerimiz kadar sıradan kalıyor. Çöp kenarına atılan çiçekten farksızız, türlü umutlar ile ele alınıp kimsenin kalbine ulaşamadan bir kenarı atılıyoruz. Ulaşamayacağımız her şey gözümüzün içine sokularak yaşanıyor bir başkaları tarafından. Bizler ise her gün kendimizi kandırarak tekrar uyanıp tekrar hayat telaşesine emin adımlarla koşuyoruz. Kimilerinin parmak dahi oynatmadan ulaştıklarına her tarafımızı yırtsak dahi ulaşamayacağımızı bilerek gözümüzü kapatıyoruz akşamları, bu kalbimizden bıçaklanmış gibi hissettiriyor bize, ne hikmetse ölmüyor, ölemiyoruz, bu hayatta kalıp daha da parçalanıyoruz.
