Göğe ne kadar yakın olduysan, ayakların da hep o kadar sağlam bastı yere.
Anlatılmayanı duyduğunda gökten, kelimeler fısıldandığında yüreğine; o zaman buldun kimliğini Âdem’de, ruhunun derinlerinde.
Karnında insanlığı taşıyan ey Havva! Bakir dünyanın nimetleriyle büyüttün kırk yavrunu,
canın yanmadı mı orta yerinden?
Rabbinden merhamet diledin ay ışığında; etraf ıssız, gece sessiz, sen kimsesiz, Âdem’ini aradın yeryüzünde yüzyıllar boyu.
Yalnızlık, tenhada bir sırtlan gibi peşinde, bir koca kurt olmuş hasret ağaçlarının ıslak dalları. Hangi yıldız gösterir yönünü, Çoban mı, Kervan mı; yoksa yüce Rabbinin merhameti aydınlatmış mıdır yolunu?
Bir ahû bakışın kâfi Âdem’e, sonrası meçhul bir hikâye…
O ne feci düşüştür gökten, ey Havva! Kanatların nerede?
çok etkileyici. tebrik ederim
Şiir örgüsündeki anlamsal bütünlük ve kelimelerin bir araya geldiklerinde oluşturduğu çağrışım o kadar mükemmel ki şiir okuma konusunda epey bir birikiminiz olduğu anlaşılıyor. Kaleminiz de ilk şiirleriniz olmasına rağmen oldukça kuvvetli, eserinizin beni etkileyen bir şiir olduğunu söyleyebilirim. Tebrik ediyor, yolunuzun açık olmasını diliyorum…
çok etkileyici
şiir alanında çok az birikimim olsa bile gerçekten etkileyicilik hat safada. sanki Havva’nın yaşadıklarını bizzat kendisi gibi hissettirdi. eline emeğine sağlık.