Yalnızlığın Nefesi

Biliyorum ölümün her rengini gördüm.
Bir tanesi dışında.
Ne kışın soğukluğuna
Ne de sevginin yokluğuna benzer.
Dökülen her gözyaşı aynı değildir bilirim.
Bütün ansızın gelen yokluğa, terk edilişlere alıştım.
Bir tanesi dışında.
Ne aşkların gidişine yağan gözyaşlarına benzer,
Ne de tek başına ayazda yediğim soğuğa.
Küçük yaşta tek bir tatlıyı satıp karın doyurmaya benzemez bilirim.
Sabah dörtte dondurma satan çocuğun termosundaki soğukluğa benzemez.
Ne de karın doyurmak için boyanan ayakkabının rengine…
Ölümün bedene verdiği yalnızlığın soğukluğu gibi değildir.
Yalnız kalmak tek bir noktada çaresizlik verecek bedenime.
Yüzleşir miyim, bilmem
Kabullenir mi bilmem gönül
Bana soru sorma beni sınama
Ne sevgilinin ne de insanların yalnız bırakmasına benzemez.
Son defa tenindeki soğukluğa başımı koyup can verdiğin gibi anne yoksun.
Hem yalnız gidemezsin, beni de al .
Teselli edecekler o an.
Ben hissetmem varlığını hiç birinin.
“Yetim” kelimesinde vücut bulacağım.
Babanın varlığını bilmek istemem.
Ne dost ne arkadaş ne de seven bir gönül.
Varlığını bilirim.
Acılarını alamadım gönlünden bilirim anne.
Ölüm gelmeden ruhum gidecek bu bedenden.
“Seni seviyorum” diyemeden anne, yalnız kalacağım.