Çocukken

Mutfaktan gelen nefis kokular,

Uykumdan uyandırdı.

İçimde bir yerlerde inadına inanan bir çocuk

Az sonra bayramlıklarını giyip kendini sokaklara atacak

Bir şeyler eksik biliyorum ya da artık ben fazlayım

Ne garip şey değil mi?

Her an değişirken, hep aynı kalmayı istemek.

Gidenlerle kalanlarla bir sabaha daha uyanmak.

İçimde derin bir özlem, sitemim kendime

Ceviz ağacım hala yerinde ben neredeyim?

Çocukken annem saçlarımı okşardı

Dünyanın bütün huzuru toplanıp dolardı sanki avuçlarıma.

Kalbimin odaları dolup taşarken

Mutluluk vardı, anlık heveslerde hapsolmayan.

Yıldızlar eskisinden daha da uzak,

Çok uzak…