Işığa Geçtim Kendime Baktım

Işığa geçtim kendime baktım
Karanlıkta kalsam ağlayacaktım…
Bakma! Düşünme
Bakınca görecek
Düşününce üzülecek çok şey var
Sonu hüzünle biten filmler var mesela
Yarım kalmış diziler
Acı çeken kalpler
Derdi olduğunu bilmeyen insanlar var
Kendi derdinden çok başkasıyla dertlenenler de var tabii
Yara var! Biraz da sızı
Kocasından dayak yiyen karşı komşun var mesela
Hasta insanlar
Daha acısı hasta ruhlar
Ondan da acısı var;
Ruhsuz insanlar…
Boş’lar var
Boş kelimesinin içini dolduramayacak kadar boşa yaşayanlar
Bir de hiç yaşamayan ölüp gidenler var
Ölüm var mesela
Severken ölenler de tabii
Sevdiğini öldürenler de
Ne olduğunu bilmeyenler
Nereye gideceğini anlamayanlar…
Çok şey var, çok!
Bu karanlıkta efkar var
Işığa geçtim kendime baktım
Karanlıkta kalsam ağlayacaktım
Böyle konuşma
Susunca çok dertlisin
Anlatsan bitmeyecek
Öyle içerlisin
Mecnun Leyla’ya kavuşmadı
Öyle kederlisin
Sanki Robin Hood hiç yaşamadı
Kırmızı Başlıklı’yı kurt yedi
Uyuyan güzel uyanmadı
Öyle çaresizsin
Aydınlık sana yaramadı
Karanlıkta kalacaktın…

Şşşt sessiz olun
Birazdan hafifler herhalde bu acı
Hayatın her anı ayrı bir sancı
Sanki yaraya tuz basmak amacı
Sehpaya serçe parmağım değil kalbim çarptı
Şimdi yüreğimde öyle bir sancı
Yorgunluk diz boyu
Gözyaşı çok Sen gülersin, onlar ağlar
Bin yaş, bir tebessüm
Seni bu hayata bağlar
Peki ya senden kopanlar?
Sesime ses
Nefese nefes
Musallaya değen tenin soğukluğu
Soluğumda kesilen acının donukluğu
Birden bire ölmezsin
Kaç ölüm var bir ömürde?
Bir kere mi ölür sandın insan Öldüğünde anlar insan
Ne diyorum ben, susayım
Benliğimi çok haykırdım
Işık gözlerimi acıttı
Artık ışığı değil gözlerimi kapattım…