Ne kadar zormuş sevdiğini toprağın altına koymak. Ne kadar zormuş cansız bedenini öpmek, son kez görmek…
Biz insanlar bazı şeylerin kıymetini elimizden gittikten sonra anlıyormuşuz, kıymet sanki hep sonraki saatlere münhasır… Yıllardır söylenen “sevdiklerinin kıymetini bilin” sözü aslında ne kadar doğruymuş. En sevdiklerimizi hep kırıp döküyoruz. Sinir, stres, öfkeyle ne çok kırıyoruz onları. Hiç ölmeyecek gibi, hiç bedenimize bıçak saplanmayacak gibi, hiç o vicdandan sızımız gitmeyecek gibi… İnsanoğluyuz biz, 3 günlük dünyada 5 günlük plan yapmak sadece bize mahsus. Dünü yaşadık ama sanki bin yılımız da garanti gibi… Oysa bugün son, bu saat son, bu saniye son… Yarınlar bizim için çok büyük plan… Acizliğini bilemeyen tek canlıdır insan, ayakları bir türlü kaf dağından inmeyen… Ama ölüm bir nefes uzağımızdaymış meğer aldığımız ve asla geri veremediğimiz…
Özkan’ların Anısına…
