Seni Sevmek

Seni sevmek şimdi bir rüzgarda dans etmek gibi,
Öylesine şiddetli,
Öylesine sakin,
Ve sessiz…

Seni sevmek dizlerimin kanadığı bu ormanda,
Beklediğim güneş gibi,
Öylesine sakin,
Ve kimsesiz.

Seni sevmek tüm bu siyah yolların ardında,
Bekleyen bir yüzü görmek gibi,
Omuzlarımı hafifletircesine adeta,
Varlığını gösterir gibi ruhuma,
Öylesine güçlü,
Ve öylesine sessiz.

Seni sevmek yastığıma başımı koyduğumda,
Rüyamda bile yalnız olmadığımı bilmek gibi,
Öylesine sımsıkı,
Ve öylesine hafif.

Seni sevmek okyanusla birleşen,
Kıyısında beni bekleyen bir ev gibi,
Yıkılmaması için ayakta duran kapıların,
Bir hüznü avuçluyor içinde.
Saçları yağmurlu kıza fısıldıyor sanki,
Tüm o bilmesi gereken cümleleri,
İşte o an ruhun açıyor kapılarını ardına kadar,
Geliyorsun.
Öylesine güzel.
Ve öylesine…

Seni sevmek bir ormanda çiçeklere rastlamış gibi,
Gülümsetiyor kalemi,
Biliyorum bu ormanın içinde,
Her zaman bir yüz olacağını,
Sen de biliyorsun ki,
Başka bir yüz olamayacağını.
İkimiz birden süsleyebiliriz o düşleri,
Belki de yıldızları,
Ve ellerinde tuttuğum yaprakları.

Seni sevmek sırtımdaki yükleri taşırken,
Yaşamın ellerime verdiği yıldız gibi,
Öylesine parlak,
Ve öylesine…

Kendi yağmurunda titreyen bir yaprak için,
Umudu sarmak kolay olur muydu bileğine?
Çaresiz, sessiz ve soğuk.
Öylece durdu bir ağaç köşesinde.
Kuşlar etrafında dönüyordu sanki,
Bir cevabı söylemek istercesine.
Durdu zaman,
Bir sakinlik aldı gitti tüm o çevreyi.
Biliyordu ki zamana çare yoktu,
Yolların sonuna kadar koşacağını söyledi kendine
Ve birleştirdi ellerini,
Parlak yıldızın tanesiyle.

Yoktu artık değmeyen bir kağıda kalem,
Ve bir kelam.
Sevecekti şiirini,
Kendi fırtınasında dans eden bir yaprak gibi,
Gökyüzüne aşık bir şair gibi,
Öylesine sakin,
Ve öylesine…