Kuyu

Bir çocuk geçiyor uzaktan.
Kurumuş gözyaşları kirli yanaklarında
Kızarmış burnunun etrafında kırık düşler saklı
Kaybolmuşluğun izleri sürüyor ürkek adımlarında
Delik cebine sakladığı soğuk elleri
Yavaşça okşuyor rüzgarın öptüğü saçları
Yolun ortasına acımasız savrulmuş cam parçalarının,
Hissizce üzerinden geçiyor yalın ayak
Birkaç söz mırıldanıyor çatlamış dudakları
Kaçtığı bütün yalanların
Ilık terleri süzülüyor ensesinde
Bir baba elinden tutuyor sımsıkı
Duvarları dökük evin kimsesiz hatıralarında.
Bir anne son yemeğini pişiriyor
Kalabalıktan sakındığı renksiz bakışlarında.
Yalnızlıktan küflenen zincirleri vuruyor birbirine
Coşkunun çığlıklarını ağırlamış onlarca salıncağın.
Hüzünden unutulmuş çiçekleri soluyor pencerelerin
Birbirini tanımayan yüzler saklı odalarda.
Bir abla koşuyor telaşla ansızın
Silik anılarında, üstü çizilmeyen satırların.
İnsanları yakalayamıyor artık kuşlar
Peşinden sürüklerken kirli yarınları dünyada.
Bir çocuk geçiyor uzaktan.
Bulutlar gözyaşı döküyor avuç içlerine
Yarım kalmışlığın kısık uğultusu kulaklarında
Kolları sarılı yüreğinde umuttan yoksun
Ne trenler kalkıyor dönmemek üzere.
Uyanamadığı gecelerin izleri rüyalardan 
Korkak bedenine fısıldıyor, sağdan sola.
Parmak uçlarında süzülürken rengarenk uçurtmalar
Göğsüne dolan yalanların kapısında
Zaman gibi tükeniyor, siyaha doğru.
Varoluş kavgası verdiği onlarca çizgi alnında
Hayatsız dalgaların tepesinden
Söylenmeyen kelimeleri seyrediyor usulca.
Büyümek denen bu aldatılmış şarkının
Yırtık mektupları seslendiren sıcak toprağından
Kendini saklandığı kuyulara bırakıyor.
Bir çocuk geçiyor uzaktan.