Bazen öyle bir halde olur ki insan
merdivenin dahi hangi yöne gittiğini unutur
Yürür durur belki bir sonu vardır diye
Ama o sonun görülmeye değer bir son olduğunu unutur…
Bu şiirimi gönlünde bir yerlerde umut kırıntısı bırakan derttaşlarıma hediye ediyorum. Çünkü biliyorum ki; onların kalbi çok güçlü…
Rüzgarın fısıldadığı bir yapraktım dalda
Kuşların eğilip de şarkılar söylediği
ellerin amaçsızca kaleme gidişi
Gözlerimin kirpiklerime karışıp
nefesimde son bulması mıydı hayat
Her adım önde olup, büyümek
Her acıda kıvrılıp tekrar dirilmek
Yenilenen hücremize, tekrar dem vurmak
Sahi neydi bizi bu kadar değiştiren?..
Yaşadıklarımız mı,
bir hevesle gelen fazlalıklarımız mı?..
Gecenin bir vakti daralan ruhumuz mu
Gözyaşları içinde avucumuza
rahmeti alışımız mı?..
Bizi biz yapan, dingin su gibi akan
Kalbimizde biriken, sel olup taşan neydi?..
Emekledikçe yürümek,
yürüdükçe koşma isteği üzerine yaşıyorduk
Hep daha da fazlasını isteyen kişilerdik
Kimimiz mahveden, kimimiz mahvolandı
Kimimiz de hep kaybolandı
Çok yandık, çok dağıldık
Hadi gel toparlanalım artık
Hadi gel toplayalım içimizi
Nerede kalmıştık?..
Gözlerimi kirpiklerime karışıp da
“Sahi neydi bizi bu kadar değiştiren?..”
Diye sorma sorma be derttaş!
Dost! Seni seviyorum ♥️ Ahh..
Bir varmış bir yokmuşuz gibi
Yolun sonu değil belki ama
Yolun başı…
Onu da hatırlamıyorum aslına
Nerede kalmıştık sahi ..!!
Yine kalbimi sızlatan mısralar
“Sahi nerde kalmıştık?”
Nerede kaldığımı unuttuğum bir an da içime hoş bir sada bıraktı… emeğinize sağlık🌺
Teşekkür ederim, kaldığımız yer bize umut olsun hep 🌸
Kalbimi bıraktım ❤️
Bu güzel Satırlara kalemine yüreğine sağlık.
Sahi neydi bizi bu kadar değiştiren?
Nerde kalmıştık 😍
An’ da kaldık, satırlarda yâd ettik. Kalbine sarıldım Dilbercim, vâr ol ♥️