Fısıltı

Ormangülüm, içindeki tüm pusulalar kırılmış, yeryüzünde sana yol gösterebilecek bütün haritaların yakılmış gibisin. Üstelik yıldızlar da yok gökte. Dünyanın tam ortasında kalakalmış adımların, mıhlanmış gibisin olduğun yere. Ne yabancısısın yeni bir şehrin, ne daha önceki şehri ardında bırakabilmiş kalbin. Gittiğin yerde kendini bırakmak, vardığın yerde aranıp durmak seninkisi.

Ormangülüm, inanışa göre aynı nehirde iki kez yıkanmak mümkün değil. Oysa biz aynı sularda defalarca kaybolduğumuzu biliriz..

Şimdi kuru ve çatlamış bir toprağın üstündesin ve topraktan daha fazla çatlağı var gövdenin. Kuruyan köklerine bir nehir arayıp her bulamadığında ruhumdan sular sızdığını ama sana ulaşmayan her suyun ben olduğumu bil.

Unutulmuş bir dil, güneşin en tepede olduğu vakitte oluşan bir gölge gibiyim. Dünyanın en ücra köşesinde kalmış aklım. Büyüdükçe küçülmüş hacmim yeryüzünde. Ne sır gibi saklananım, ne gün gibi âyan olan. Hatırlanmamak sancısı benimkisi.

Ormangülüm, yükümü gemiye bıraktım, o gemiye el salladım. Yine hangi sularda kaybolurum, bilmiyorum. Ama artık beklentiler denizinde yüzmüyorum. Belirsizliklere daha fazla tahammül ediyorum. Ayrıntıların bulanıklığı yormuyor gözlerimi. Ne de olsa hikayenin aslını senin kadar ben de biliyorum.

Bizi bir resmin içine dahil edenin, resmin bütününü bildiğini ve tüm belirsizliklerimin O’na aşikar olduğunu öğrendim. Artık giderek devleşen bir sızı değilim içimde kendimin.

Ormangülüm, göğe aynı umutla bakıyorum, aynı özenle dinliyorum kuşların cıvıltısını.. Hala yaralarına rağmen gülebilmeyi, işlenen tüm suçlara rağmen birilerine güvenmeyi, tüm susuşlar adına seslenmeyi tercih ediyorum. Yaşamanın, tüm sonlara rağmen yeniden başlamak olduğuna inanıyorum.