Bilinmeyene Mektuplar VII

Omuzların neden düştü sevgili Lusin? Bir ağaç altında gülümserdin, şimdi neden koşturuyorsun tüm o yolları? Neler oluyor o küçük hayatında? Ve neden hâlâ gülümsüyorsun gökyüzüne doğru? Büyüyorsun, değil mi? Büyüyorsun işte. Bunu gördüm. Koştururken gökyüzüne bakmaktı hayat. Ayakların yorulunca bir nefesti gökyüzü, senin için. Sana ve bize… Bir sessizlikti o ellerinde avuçladığın, bir merhaba idi o mutluluğa ulaştığın. Öyle basit yaşıyorsun ki…

Sevgili Lusin, gözlerini kapat. Çünkü ben de tüm aklındaki odaları kapatacağım. Senin yaşaman için elimden gelen her şeyi yapacağım, yollarındaki taşları kaldıracağım. İncinmemesi için her bir kanadının, tüm insanları hayatından koparacağım. Solan yapraklar düşmeye mahkumdur çünkü. Onlar düşmek için var, sen ise açmak için. Şimdi anlıyor musun? Sevgili Lusin, kanatların o kadar ince ki, bir gökyüzü sarsa benliğini yine de kapatamaz yağmurun gelişini. Fakat şiddetini azaltabilir. Ben de senin gökyüzün olacağım. Yağmurlardan koruyacağım yaprağını. Tek bir damlası bile yakmayacak canını. Senin için yaşayacağım. Sende hayat bulacağım. Bu çemberde, sadece sen ve ben olacağız. Bir şairin ellerine kazıyacağım ismini, dillerde olmasa da kalplerde olacak. Bir yüreğe dokunacak o süslü cümlelerin, rüzgar gibi geçeceksin yüreklerinden. Sen de bunu biliyorsun. Yavaş yaşayacağız bu çemberi, sadece gökyüzü için. Bir maviye hasret olduğun için, keşke görebilseydi o gözler, bir şairin hayatı nasıl gördüğünü. Mavi gökyüzünün üstündeki hayal kırıntılarını bir görseydi insanlar, nasıl hissederlerdi? Belki de bir yalnızlığı avuçlardı hayalinde. Şair olmak biraz yalnız olmaktır çünkü. Ve o yalnızlıkla bütünleşmek, onu kelimelerle bağlamaktır. İşte sende bunu gördüm. Bir şairdi bunları yapan. Sadece kötü olanda hayat bulan. Bir yalnızlıktı sana hayat veren, kelimelere götüren. Ben de seni orada buldum işte, o kelime dağarcığında. Nefes almak için çabalarken geldim sana. Seni yaşatacağım dedim. Bileğine bir umudu bağladım, gülümsemen için. Birlikte koşalım diye.

Biliyorsun, senin bir göğe bakma durağın olduğunu. O durakta şairlerle buluştuğunu ve seni anlayan için olduğunu. İşte bunun için varsın, sevgili Lusin. Ve en önemlisi, iyi ki varsın.
Sende hayat bulan birçok yüreğe koş, bunu yapmadan ölmek istemediğini biliyorum sevgili Lusin. Korkma yollarındaki taşlardan, ben seni koruyor olacağım. Bir damla gözyaşın idi seni bu yola getiren, biliyorum. Bir yıldıza baktın ve dedin ki, “Gözyaşımın içinden bir yol çizeceğim kendime.” Başın dik ve gururluydun. Oysaki ben biliyordum sakladığın o hüzün kırıntılarını, yok etmek istedim hepsini. Vurmasın, dağıtmasın istedim o güzel benliğini. Hayat bundan ibaretti. Dağıtan, benliğini parçalayan parçalarla güzel bir resmi tamamlamaktı. Kim başarabilirdi ki bunu? İşte bir ruhun tamamlanma parçaları idi o acılar. Gelecek olan gelecek, gidenler gidecekti. Geriye kalan, aynaya baktığın o benlik, sana sarılacaktı. Biliyorsun, Lusin. Oynamak istemediğin bir oyunun parçası olmak zor.

Biliyorsun Lusin, görmek istediğin yıldızların gökyüzün var. Uzat o kurduğun güzel düşleri, yaşamak diye fısılda kağıdına. İşte yaşamak. Varsın ama yoksun. Biliyorsun, Lusin. Sen bir rüyasın. Bir taraftan gerçeksin de. Sen kimsin? Zamanın kancasına takılmış küçük bir ruhsun. Peşinde koşacaksın katilinin, sürükleneceksin bu hayatta. Saniyeler birbirleriyle savaşacak, kaçmak isteyeceksin. Sonra bir durağa geleceksin, kağıda fısıldamak, kağıtta yaşamak isteyeceksin. Benliğe doğru gittiğin yol olacak bu. İnan ki ben de bilmiyorum, kısa bir hayata kaçıncı yazışımız bu. Ve yine biliyorum ki, bitmeyecek bu kağıtlar. Senle birlikte zamanı anlamaya çalışacağız, gökyüzüne dalıp şiirler yazacaksın. Yolun sonunda ise bana koşacaksın, sen ve ben süslüyor olacağız o düşleri. Hayal dünyanda koşuyor olacaksın.
Sadece nefes al Lusin. Geliyor ve geçiyor. İşte bunun için varsın, ama yoksun da.

Geçmek için geliyor.

Nefes al Lusin, çünkü bir şair geçmek için geliyor.