Yağmurlu bir gün
Dışarda futbol oynuyor çocuklar
Top yukardayken uyukluyorlar.
Tempo o kadar ağır
Ve çekilmez ki
Hakem düdüğüyle durmadan
Oyuna çağırıyor düşenleri
Ve yardıma melekleri.
Ve yağmur yutuyor bütün golleri *
Cahit Koytak
Çocuktuk o zamanlar… Top oynadığımız boş bir arsamız vardı. Tarla derdik oraya. İlk yenilgilerimize ve sevinçlerimize evsahipliği yapan bir mabeddi bizim için. Ne isim hakkını satacak kadar popüler, ne de etrafı çitlerle çevirilecek kadar değerliydi. Hiçbir sponsorun ya da müteahhitin gözü yoktu onda. Sadece bizim için vardı ve belki de bizim için yaratılmıştı.
Hayattan ilk tekmeyi o tarlada yemiştik. İlk kez o tarlanın çimlerinde takmışlardı ayağımıza çelmeyi. İlk orada düşmüştük, ilk kez orada kanatmıştık dizimizi. En sadık taraftarlarımız, her maçımızı locadan izleyen, tarlaya komşu evler ve sakinleriydi. Ataklarımızın ve şutlarımızın sınırlarını tarla belirlerdi. En büyük amacımız gol atmak, ikinci en büyük amacımız ise seyircilerimizin camlarını sahaya indirmemekti. O zamanlar tarla yeterdi bize. Top dışında peşinden koştuğumuz bir şey de yoktu ortada. Oyunun kurallarını biz belirlerdik. Üç korner bir penaltı edebilirdi mesela. Dalga dalga yayılırdı ataklarımız. Bir Emrah abimiz vardı. Uzaktan sert şutlar çeker, hepimize jeneriklik saniyeler yaşatırdı. Ben defans oynardım. O yıllardan beri savunma yapmaya alışkınım zaten hayata. Çocuktuk o zamanlar. Büyümek hayallerimizin çok ötesindeydi..
Şimdi çocuk değiliz. Tarla da eski tarla değil. Hayal dünyalarımız gibi küçülttüler onu da. Zaten top da oynamıyoruz artık. Kendimize seyir zevki olmayan yeni oyunlar bulduk. Futbolu artık hayatın içinde oynuyoruz. Hatta üstüne para da alıyoruz. Ataklarımızla dalga dalga yayılamıyoruz hayata.. Seyircilerimiz hangi dönüşüme maruz kaldı, Emrah abi hâlâ şut atıyor mu bir fikrim yok. Artık daha temkinli, daha seyrek ve daha ciddi adımlarla geçiriyoruz dakikalarımızı… Hatta bazen yere yığılıp süreye oynuyoruz. Hemen geçmesini istiyoruz bazı anların. Hayattan sarı görmeden kalkamıyoruz ayağa… Hücumda, savunmada, kalede hep tek başınayız. Basit goller yedik ve maçı kazanmaktan çok aradaki farkı azaltmaya çalışıyoruz.
Çocukluk kendi evimiz gibiydi, tarla ise sahamız, şimdi hayata karşı deplasmandayız… Ender gelişen Osasuna Atakları gibiyiz işte.. Ve artık üç korner de bir penaltı etmiyor…
Onur ORUÇ
* Cahit Koytak – Futbol Oynayan Çocuklar
