Hangisi daha ağırdır; hata yapmak mı, kendisine hata yapılan olmak mı? Affetmek mi, affedilmek mi? Belki de bunların bir karşılaştırılması yapılamaz. Hepsi zordur.
Evet,her insan hata yapar, birini kırar, üzer hatta birini öldürebilir de. Bu hata diye nitelendirdiğimiz şeyin nasıl, nerede veya kime yapıldığı değildir önemli olan, yapılan eylemdir. Ve asıl önemli olan; olanların, yapılanların veyahut yaptıklarımızın farkına varabilmek. Aslında farketmek de yetmiyor, belli bir süre sonra olanlar ve yapılanlar için bir şey yapmak lazım. Ama nasıl mümkün olabilir ki bu? Olmuş ile ölmüşe çare var mıdır?
Belki de yapmaya çalıştığımız karşılaştırmada en zor olanı budur; artık olmuş olanlar için bir şey yapmayı istemek. Çünkü kimse paramparça olmuş bir yüreği onaramaz, ölen bir insanı ya da birileri için artık ölmüş olan bir insanı hayata döndüremez, çocukluğu elinden alınmış çocuklara kimse hayatı sevdiremez, evladını kaybetmiş bir annenin gözlerinin içini güldüremez kimse mesela. Savaşların, bombaların, tankın ve tüfeğin içinde doğanlara kimse barışı anlatamaz. O yüzden asıl önemli olan yapılanların farkına varmak da değil , artık dönülmesi imkansız olan bir yola hiç girmemek. Çünkü o yollar gerçekleştirilememiş hayallerden ve yıkılan umutlardan dolayı çok karanlık. Ve ola ki biz o yola girersek göremeyiz önümüzü, yıkılan umutlara ayağımız takılır, kırılan hayaller parçalar bedenimizi…
