Uzun zaman sonra nefes aldım bu şehirde
Bir kış günü soludum buharı
Buhar oldu buzdan bir kafes
İçimdeki kuşlar uçuştu birer birer
Kafamdaki bulutlar dağıldı,
yerini bıraktı güneşine
Diplerden çekip kurtardı bir el beni
Kendime bile veremezken umut,
umudunu kesmeden çabaladı
Kalbim ısındı, tüm dünya ısındı
Tüm dünyam ısındı birden…

Ateşin yanındaki yansımasına baktı. Alevler kor olmuş niyetlenmişti yakmaya. Birer birer ateşe attı zihnini. Gözlerini sıkıca kapattı, sonra doğruldu ve en can alıcı nefesini verdi. Ya da en can alıcı nefsini ateşe verdi… Elini uzattı ateşe.

Yakmıyor muydu yoksa hissetmiyor muydu o sıcaklığı

Yüreği ateşle kavrulurken, ateş ona vız gelmiş gibiydi. Elini cebine götürdü küçük bir defter saklıydı burada. Belki de bütün hayalleri o sayfalardaydı. İşlenmesi gereken kalpler, terk edilen hayatlar, yüz çevrilen teklifler, armağan edilen sevgiler, yobazlaşmış aşklar, yabana gitmiş kalpler, ezilip atılmış köşede, bir umut bekleşen; papatyalar, güller, laleler, sümbüller… Birkaç buruk tebessüm, birkaç birikmiş çığlık, birkaç söz, beyan, anı… Tanıdık yüzler, silinmiş simalar, uçuşan emekler, çırpınan umutlar…
Hepsi birer film şeridi gibi gözünün önünden geçip gidiverdi. Bazısı güler, bazısı ağlaşır bir veda bıraktı geride…

Ve kapattı defteri. Uzunca bir süre baktı. Defter ise sonunda bıraktı kendini kıpkırmızı alevlere. Şımarık küçük kız çocuğu gibi ağladı ve çırpındı. Çırpındıkça yandı, yandıkça pişti. Elini yakmayan ateş, bütün yaşanmışlıkları yaktı. Kalpte kaldı bütün her şey.

Dedim ya; ‘Akıl unutur, kalp unutmaz.’

Ateş olup yansan da, unutturmaz hayat sana gerçekleri…

Hüleyda Sultan Geçgel