Asansörsüz bir apartmana taşınmaya karar verdim. Merdiven çıkmaktan ve alt katlarda oturmaktan nefret etmeme rağmen bu kararı vermem ani ve kolay oldu. Dünkü yaşanan olay zihnimin bir köşesinde yıllarca kendi kendine büyüyen düşünceyi gün yüzüne çıkarttı. Fark ettim ki asansör komşuluğu çürütüyor.
Çocukken evimiz dördüncü kattaydı. Okuldan dönüşte eve çıkarken her gün merdivenlerde mutlaka birkaç komşuya denk gelir, selamlaşırdık. Bazen ayaküstü sohbet eder, anneme babama selam taşırdım. Git gel bütün komşularla bu sayede tanışmıştım. Apartmanın komşuluğu merdiven sohbetlerinin ışığında büyürdü. İki gün biriyle üst üste karşılaşan olmasa hemen kapısı çalınıp hali hatırı sorulurdu. Oysa geçen gün ölümün çürümüş kokusu kapıdan sızmasa dokuzuncu kattaki adamın intihar ettiğinden kimsenin haberi olmayacaktı. Arkasında bıraktığı kısacık da bir not vardı, “Yalnızım, ölsem kimse fark etmeyecek.” Fark etmedik de. Emekli bir matematik profesörü olduğunu polislere ifade veren çocuklarından öğrendiğimiz adam, kalp ilaçlarını avuç avuç içerek yalnızlığına veda etmek istemiş.
Binalar boy attı, insanlar evlerine kapandı. Ben de işten döndüğümde asansöre binip direkt eve çıkıyorum artık. Kimseyi ne görüyor ne de tanıyorum. Oysa eskiden pazar sabahları bakkala giderken yaşlı komşumuzun kapısını çalar, ona da istediklerini alırdım. Şimdi hangisi yaşlı hangisi genç bilmiyorum. Annemin hastanede nöbetçi olduğu günler bize yemek ikram eden komşularımız varken tuz isteyecek bile kimse kalmadı bu düzende.
Eski bir binanın en üst katına yerleşeceğim. Her sabah merdivenlerden inip çıkacağım. Akşam gelirken çikolata alıp apartmanda gördüğüm çocuklara dağıtacağım. Asansöre binip samimiyetsiz bir bakışla karşılaşıp, “Günaydın!” demeye bile çekinerek kafamı yere gömmekten ya da tavana dikmekten bıktım. Merdivende karşılaştığım komşularla bitmeyen kapı önü sohbetleri istiyorum. Ayağım kayıp da düşsem bir gün, bedenim çürümeden eksikliğimi hissedecek insanlar olmalı etrafımda.
