Çocukluk anılarımda biriktirdiğim bilyelerim vardı avuçlarımda.
Tek tek takacağım saçlarına.
Her renginde bir dünya kuracağım.
Havanın ayazında kirpiklerini ört ruhuma.
Sızlayan, çatlayan kemiklerim nefes alacak melteminde.
Yüzüne düşen birkaç tel saç,
Yüzündeki gökkuşağını okşamıştım nefesimle hiç dokunmadan.
Yanaklarında hissettiğin esinti, ürpertici gelmesin gönlüne.
İlkokulda başına düşürdüğün sarı masa mıyım?
Alnından düşen gül tanesi mi?
Savrulurcasına koşan hissiyatın mı?
Küçüklük anılarından kalan kaşlarındaki yaraların mıyım?
Ben neyim?
Kuruyan topraktaki çatlaklar gibiyim.
Bir yağsan diyorum, kapanacak bütün çatlaklarım.
