Çığlıklar atıyorum her gün. Avazım çıktığı kadar bağırıyorum her an. Ama sesimi duyan yok. Karanlık gözlerimi kör etmiş. Kimse yok yanımda ama çok kişi var aslında. Birileri var sürekli elleri bedenimde, gözleri üzerimde. Çekmiyorlar gözlerini üzerimden baktıkları her yer yanıyor bedenimde, dokundukları her yer kabuk bağlıyor tenimde. Çok ağrıyor ruhum. Pis gözlerinin, bedenlerinin, sözlerinin ağırlığı altında eziliyorum. Kalkamıyorum, çığırıyorum, duyuramıyorum.
Birileri var… Onları istemediğim için çocuğumun yanında boğazımı kestiler. Eve gitmek için otobüse bindim önce tecavüz ettiler, sonra yaktılar. Hayallerim vardı, ses yarışmasına katıldım, beynimden vurdular. Sevmedim diye öldürdüler, bedenimi varile koyup üzerime beton döktüler. Sokakta yürüken canı istedi diye bıçaklayıp öldürdüler.
Ama benim kocam da var. Yemeği tuzsuz yaptım diye saatlerce döven, başkalarına pazarlayan, boşanmak istediğim için sokak ortasında öldüren, kızıma tecavüz eden, üç kuruş için evlendiren… Benim kocam var ya da celladım ne fark eder ki?
Birileri daha var. Katilimi sokağa salan, celladımı rahat ettiren birileri var. Aslında niyeti beni öldürmek olmadığı için iyi hal indirimi veren var. Eteğim kısa olduğu için arandığımı, gece o saatte ordaysam vardır bir hafiflik onda diyenler var. Mezardaki bedenim üzerinden hâlâ namus davasını sürdürenler var. Bu birileri var ama niye var?
Ben ölüyorum her gün. Evlatlarım, kardeşlerim, annem, babam… Ölüyoruz biz her gün. Her gün anıt sayacından artan rakam değil sadece, ben hepimizim ve hepimiz ölüyoruz. Hepimiz her gün yaşayabilmek için dua ediyoruz. Taksiye binerken plakalarını alıyoruz, otobüse binerken başka kadın yoksa binmiyoruz, yazın şort/elbise giyemiyoruz, sokakta yürürken takip ediliyor muyuz diye arkamıza bakmaktan önümüzü göremiyoruz.
Evet önümüzü göremiyoruz. Hayallerim var yaşamak için hedeflerim var ama etrafta ışık yok göremiyorum. Ablalarım var mezun olmak için çabalayan, hayata tutunmaya çalışan ama yürüyemiyoruz. Annelerim var huzur isteyen, her sabah kalktığında bedeninde yeni bir morlukla uyanmak istemeyen. Fakat arkamızda hep birileri var; iğrenç bakışları, pis elleri ve vicdansız düşünceleriyle hep varlar. Onlar varken bizim hayatta olmamız yaşadığımız anlamına gelmiyor.
Her gün çığırıyorum. Duyurabileyim artık sesimi. Bir kere daha ölmek istemiyorum. Annem benim yüzümden ağlasın istemiyorum. Tutun ellerimi hep beraber kalkalım ve ayağa kaldıralım her yeri. Yaşayabilmek için bağırmayalım daha fazla gülebilelim. Ses olun çığlıklarıma. Lütfen…
