Bu şarkıyı ne zaman dinlesem bir hüzün çöker içime…
Nasıl anlatılır bu, nasıl hissedilir bu kadar derin? Bu kadar aciz, çaresiz, geleceğinden habersiz bir şekilde olamaz bir insan. Gece kadar karanlık yüzleri olan insanlar sana ne kadar aydınlık olabilir? Gölgesi bile olamadığım hayatın neresinde benim yerim? Neredeyim ben? Sürekli hayatı sorgularken, sürekli bir şeyler için çaba sarf ederken neden olumsuz olur her şey? Neden dünya bu kadar acımasız peki? Yoksa dünyayı acımasız yapan insanlar mıdır? Çare bulmaya çalışırken insan neden kaybolur? Ya da derdi olan bir insan neden bu kadar çaresiz kalır?
“Cevabını bulamadığımız ne çok sorular var öyle değil mi? “
Belki bir gün cevabını çok iyi bildiğimiz bir soruya denk geliriz ve o zaman acımasız olan bu dünya bizim için deva olur…
Hayatın bize sunduklarına kader deyip geçen insanlar olmamak… Karanlığı aydınlığa çevirmek ve kendi dünyasının gölgesi olabilmek için en güzel fırsatları kollamak dileğiyle…
Kendine iyi bak…
