…
Kalem kağıda döker içini,
Kim bilir şairlerin içinden geçeni?
Sözler yetmez tarif etmeye kendini,
Susarsın, susmak istemeden sayfalarca.
Anlatmak istersin kendini,
Kabul ettiremezsin fikrini.
Anlarsın duraklama döneminin geldiğini,
Kaçarsın, kovalanmak yalanmış onlarca.
Bilmezler senin kaderini,
Haberin olmadan kurmuşlardır geleceğini.
Hayatın monotonluğunda kaybedersin benliğini,
Tanımazsın, tanıdığın yüzlere baksan da yıllarca.
Kaybetme azizim yine de ümidini,
Bırakırsan eğer o tükenmez kalemini.
Ne için varsan o’na ada her şeyini,
Gidersin, yaşa(ma)yıp gidenler milyonlarca.
