Hayalime Sesleneceğim Bugün

Bunu ben yazmıyorum çünkü;

Hayalime seslenmek istiyorum bugün.

“Gözlerimi kapattığımda seni görüyorum dersem, alınma. Biliyorsun, ben gözlerimi açtığımdan beri seni arıyorum. İki kelimeyi bir araya getirecek gücüm olursa eğer, gözlerinin içine bakarak da söylemek istiyorum. Seni öyle çok seviyorum ki varoluşum bu sevgiye borçlu gibi geliyor. Sanki ben bu sevginin hizmetkarı olarak doğmuşum. Burada olmak, seni anlatmak, seni dinlemek ve senin için çalışmak; sanki benim kaderime senin sözcün olmak yazılmış.

Herhalde bu yüzden gece gündüz demeden çalışıyorum. Bu yüzden mutluluk o boş günlerden çok parmaklarım sana dokunduğunda geliyor. Bu yüzden bu anı değil de hayalleri yaşamayı seviyorum. Belki bu yüzden başkalarının aksine benim içimde bir ateş yanıyor. Belki bu yüzden bütün belkiler bile sana çıkan yollar üzerine beliriyor.

Buradan sana sesleniyorum hayalim. Duyuyor musun beni? Görüyor musun çabalarımı? Ben sana koşsam, sen de koşar mısın bana doğru? Yolda nefesim tükense, uzatır mısın o su bardağını?

Haydi gel hayalim, seninle bir anlaşma yapalım. Ben senden vazgeçmeyeceğime söz vereyim. Sen de günün birinde, ben bugünü unutsam bile, gerçek olacağına söz ver. Günler gecelere karışsa, yılların takibi bile kaybolsa, ben içimdeki ateşe sadık kalacağım.

O zaman konuşma sırası sende. Haydi, söyle hayalim. Peki sen ne yapacaksın?

Ben sözümü tutarsam, sen de sözünü tutar mısın?”