Çiçekler açmaz bahçelerde, bulutlar meşgul etmez gökyüzünü, güneş de göstermez küçük bir parçasını dahi, aydınlık kaybolur birden. Çocuklar ağlar eskiden oyun oynadıkları sokaklarda, kenar mahallelerde hüzünlü insanlar yaşar, morglar daha fazla dolar, müzisyenler son kez sahne alır ve ressamlar son kez karalarlar bir şeyleri. Bir adam umutsuzca bakar duvara, belki de akşamdan kalma, umutlu düşünceleri de umursamaz bu vakitten sonra, giden çoktan gitmiştir uzaklara, börtü böcek dahi meşgul etmez artık hiçbir bitkiyi, bitkiler de açmaz ya artık, vermezler şahane görüntüyü biz insanlara, çünkü bizizdir aslında her şeyin sorumlusu; bir kızın gözünden düşmemesi gereken gözyaşları, bir çocuğun kırılmış yaşama hevesi, bir kadının kalmamış güzelliği ve bir adamın hiçe sayılmış emekleri…
