İlk

İlk şiirimdi bu benim
Çocukken geçirdiğim ilk mutlu akşam yemeği
O yüzden yazmak istedim
Gülümsedim
Korkmadığım için mutlu, mutlu olduğum için şaşkın
İlk kalp çarpıntımdı bu benim
Benimle konuşan biri vardı
Bu biri beni benden aldı
Oysa çok çağırmıştım kendimi geri
Gel diyorum gelmiyor
Anlayamadım
Ne vardı gidecek?
Hem beni bırakıp nereye gidiyordu
E ben ne yapacaktım?
Ağladım
İlk ağlamamdı bu benim
Öncesinde hep susardım
Akan yaşlar konuştu dilim yerine
Yağmurun sesi gibiydi
Bir tınısı vardı bu ağlamanın
Bekledim
Bir koku vardı, onu dinledim
Bir şeyler anlatıyordu çok duymadım
Duysam dayanamayacaktım
İlk dayanmamdı bu benim
Sırtımı yasladım kumdan bir kaleye
Yavaş yavaş düştüm
Kumdan diye küçük görmeyin heybeti vardı kalemin
Olmadı, bir de sonu vardı
Yıkıldı
Sevindim
İkinci sevinişimdi bu benim
Gidip kaleme kum atacaktım