Kapı Aralığı

Acıyı her detayıyla tasvir edebilirken mutluluğu anlatmak çok güç geliyor insanlara. Tarif edecek söz bulamıyor olmanın arkasına saklıyor insanlar mutluluğu. Hakkını vere vere satırlarca yazılmıyor sevinçler. Umduğunu bulmanın insanın ruhunu çiçekli bahçeler ile doldurduğundan  söz etmiyor mesela kimse.. Yokluğun sebep olduğu üşümeyi dilden dile dolaştıranlar varlığın insanın içini ısıtmasına değinmiyor bile. Uzun uzun anlatılıyor ayrılık hikayeleri. Kimi her şeyi arkasında bırakıp gitmelerin insanı oluyor, kimi yıllar yıllar bekleyişlerin. Hüznü yayılıyor bu hikayelerin dağa taşa. Kavuşmalara kendisini anlatma fırsatı verilmiyor. Bir araya gelmeler yeryüzünde yankılanmıyor. Öyle ya her şeyin biraz eksik kaldığı bu dünyada vuslata da zor rastlanıyor. Ormangülüm, benim sesim yine de umuda dönük..

İnsanın – eğer isterse – sevdiğini kendisiyle beraber her yere taşıyabileceğini, mutluluğu elleriyle kendisine verebileceğini sesimin ulaştığı herkese anlatmak istiyorum Ormangülüm.

İnsanın sevdiği şey, bir çocuğun neşeli sesindedir, kırmızı-pembe güllerdedir, içimize kaygısızca çektiğimiz soluktadır, yağmurların kokusundadır, eskimiş ve hiç değişmemiş evlerdedir, çerçevelenmiş ve sandıklara kaldırılmış fotoğraflardadır.. Sevmenin fiziği böyledir çünkü. İnsan bir kere gerçekten sevdiğinde her yerde o sevginin yansımasını görür. Sevgi, sevilenden taşar, sevenin karşılaştığı her şeye ince ince dökülür..

Sevmek de sevilen de nimettir. İnsan bunlara “hak etmiş” gözüyle baktığında güzelliği ıskalar. Güzellik, bunu hak ettiğini düşünüp göğsünün kabarması değil, bunun lütuf olduğunu fark edip kalbin göğüs kafesine sığamamasıdır.. Mümkünse eğer, insan korunaklı bir fanusun içinde saklamalı sevgileri.

Ormangülüm, acının insanın iliklerine kadar nasıl işlediğini bilenlere, sevincin de dünyanın tüm nehirlerinden taşıp insanın kalbinin derinliklerine kadar nasıl sızdığını anlatmalı. Karanlığa tutulan ışık olmalı. Biri düşerken tutunacağı dal isek, bu uğurda kırılmaktan korkmamalı..

..

Ormangülüm,

Çok önceleri, bazı sabahlar, pembe çiçeklerinin güzel gülümseyişi, tüm karanlığı ufalayıp yok ederdi.