Kelebek Katilleri

Çorak şehirlerin,
boş mabedlerinden sesleniyorum
Dilleri itikat eden,
kalplerini afaret şeytanları yöneten; günahkar bir kavim arasından.
Kız çocukları katilleri ile dolu bir diyardan,
Bütün iğrençlikleri üstlerine giyinmiş,
Yaradan’ın korkusundan bihaber,
zalim insanlar arasından…
Oysa ben hiç kimseyi sevmedim;
Saçlarına baba eli değmemiş kız çocuklarından başka…
Hiç kimseye açamadım yüreğimin kilitli kapılarını,
Dünyayı bir elma şekerine sığdıran;
O masum kız çocuklarından başka…
Dimağımda yabancı bir kalabalık,
Zincir vuruyor yalnızlığımın ayak bileklerine.
Çığlıklarımı uyandırıyor;
Bedenimde adres sormaksızın gezen sızı…
Sonra,
Sonra bütün düşüncelerimi astım,
Gözlerimi dikip seyrettiğim o boşluğa…
Kan kokan,
İçinde katı yürekler ve ölü kız çocukları taşıyan bu şehirde;
Bir mahkumdum artık,
Ellerine “Töre” kelepçesi vurulan,
Özgür bir mahkum…