Kendim’e

Kendim’e
Bir insanın başına gelebilecek en kötü şey; çocukluğunu, anılarını kaybetmektir.
İşte insan annesini kaybedince bu kötü şey geliyormuş başına hele de genç yaşta isen.
Ama böyle hafıza kaybı gibi değil. Görseller var ama bulanık.
Onun elinden yediğin yemekleri yersin ama bu sefer bir farklı.
Aynı denize bakarsın ama artık orası mavi bir boşluk.
Olmadık bir yerde gelir aklına, mesela
otobüsün en arka koltuğunda ya da köşeyi dönerken, belki ekmek alırken, en çok da aynaya bakarken.
Merak etme orada bitmeyecek hayat, otobüs durağa varacak, köşeyi döneceksin ve o ekmeği alacaksın.
Öyle kolay atlatmayı da bekleme ama için için söneceksin.
Bu unutmak değil, bir yükün var ve onu taşımayı öğreniyorsun işte bu.
Büyümek de diyorlar buna.
Sormuyorlar da “büyümek ister misin?” diye.
Hiç istemeyeceksin de zaten.
Sonra kendine şaşacaksın. Bunca acıya rağmen “nasıl?” yaşadığına hayret edeceksin.
Gurur duy kendinle. Çünkü öyle bir çakıldın ki yere ve kalktın işte ayağa.

Annem’e
A nlatamam seni, sensizliği.
N ereye dönsem sen.
N eden? Desem cevap yok.
E vren yerle gök olmuş da sanki ben kalmışım arada.
M erkezi kaydı dünyamın.
L eyl-i artık bu kış bende.
E bedi istirahattesin sen de.
Y âr oldu bu can bu bedende
L eyl-i artık bu kış bende
A rtık bize vuslat ebette