Omuzundakileri taşıyamayan ben miyim? Nasıl olur, oysaki senelerdir bunu yapıyorum. Bugünü mü buldu dökülecekleri? Uzun bir yolculuğa çıkıyorum, döndüğümde kendime biriktirmiş mektuplarım olacak. Benden bana, umarım hâlâ sana dair olan her şeyi seviyorsundur.

Kollarımı açmış gökyüzünü selamlıyorum … Salıncak, sen çocuklara verilmiş bir nimetsin derken midemdeki bulantılarla iniyorum. Ne kadar büyürsem büyüyeyim bu huyum geçmedi. Belki bulantı değil de midemdeki kelebekler ayaklanıyordur. Bir çocuk salıncakta bu kadar heyecanlanmaz derdi annem, bence de öyle olmalıydı. Kelebeklerim hayatım boyunca benden gitmedi. Belki sevmem gerekiyordu ama bunu öğrenememiştim. Yahu öğretmenin aferin dedi diye de heyecanlanmazsın değil mi? Elim ayağım birbirine dolaşırdı, bugün hâlâ çok sevdiğim insanlarla buluşurken de böyleyim. İçim içime sığmaz, akşamdan düşünür dururum yarının nasıl olacak diye. İçimdeki heyecanım hep böyle kalsın istedim benimle, öyle de oldu. Bugün onun sayesinde kendimi fark ediyorum. Koşmam gerekiyor, mide bulantıma rağmen salıncağa binmem gerekiyor, bir şeylerin mükemmel olmasını bekleyemem. Çünkü hayat benim mükemmel olacağım kadar uzun değil. Ben, ben olduğum için güzelim. Beni herkesten farklı kılan heyecanım. Şimdilerde değiştin biliyorum. Artık kendini sevmeyi öğrendin belki de kendin olmayı. Uzun yolculukların zorlu geçer. Şimdi önünde kocaman yirmiden sonrası var, kollarını aç ve gökyüzünü selamla. Kelebeklerin seninle.

Benden, bana. Umarım gittiğin her yolda kelebeklerin seninle olur. Kendinden vazgeçme, çünkü sen böyle çok güzelsin. Eğer hâlâ bir şeyler heyecandan için elini ayağın titriyorsa onu herkesten gizle. Çünkü dünya bunu kabul edecek kadar güzelleşemedi. Kendine yetebil.

Benden, bana. Sana biriktiriyorum. Kendine çok iyi bak.