Kendim.. Geç bakalım otur şöyle karşı tarafa. Kahveyi sevmezsin, al sana bir çay. Biliyorum soğumasını bekleyeceksin. O halde çaydan tüten dumanlara bir bak. Ne gizledin çayının dumanlarına? Bir buhar olup gökyüzüne karışmasını dilediğin neler var bu hayatta? Bardağın sımsıcak elini ısıttığı gibi hangi yürekleri ısıtabileceksin?
Bir süre sessiz kaldım. Ama yalnız kalamadım. Düşüncelerim etrafımı sarmıştı. Biraz gözlerimi kapadım. Dünyanın sesini kısıp içimden gelen seslere kulak vermeye çalıştım. Sanki bir yerlerden feryat koparcasına bir soru yükseliyordu. “Üzerinde durmakta olduğun yola inanıyor musun?”
Kendine inancı olmayan, başarıya giden yola daima 1-0 mağlup başlar. Bilakis inancı tam olan kimsede ise 1-0 önde başlamak mevzubahis bile değildir. İnancı olan kimse zaten ‘zor olanı’ başarmıştır. Çünkü inanç, başarısızlık korkusu ile vebalanan kimseye deva olacaktır. İnançtan gayrı sarf ettiği çabalarda muhakkak meyve verecektir.
Velhâsıl inandığımı ve bunun en mühim şey olduğunu fark ettim. Evet kendim; O vakit ellerime, kalemime, yüreğime tohumlarımı aldım. Şimdi tohumların yeşereceği günleri sabır ile beklemeye..?
Ve gelelim sana. Tohumlarını filizlendirmek için karşıya kendini oturtma sırası sende.. ✋??
