Kendimize İyi Bak

Bütün bir evreni içine alabilen
Bütün gizi, bütün açığı
Bütün divaneliği kapsayan
Kalp…
Sahi nedir bizi dinleyen?
Nedir bizim içimizi dindiren?
Duyduklarımız mı yoksa,
Duymak zorunda kaldıklarımız mı?

Küçük bir çocuğun gözlerindeki o masumiyetlik
Adını koyamadığımız, içimizi deldiren bir his
Geceleri uyutmayan,
Bazen dinlendiren
Bazen sevindiren
Ama çoğu kez kanatan şey neydi?
Kırılan bir vazo tamir edilebiliyorken
Onun tamiri de mümkün olamaz mıydı?
Yoksa yine belli olur muydu kusurları
Kendini çok çabuk ele verebiliyorken…

Bazen bahçesinde rengarenk çiçekler açtıran
Gökyüzünü maviye boyayabilen
Bir tuval miydi içimizde?

  Bütün bu soruların cevaplarını herkes kendi içinde verebiliyordur umarım, öyle ki herkes aynı göremiyor bazı şeyleri. Kimi sağından bakar kimi solundan kimi ise soluğundan… Ama herkes bakar bir taraftan… Herkesin penceresi farklıdır. Herkesin olayı, herkesin sorunu farklıdır. Herkesin acısı kendinedir bu evrende ama herkeste vardır o kalp denen organ. Her ne kadar herkes farklı olsa da hisler birdir…

  Bir çiçeğe baktığımızda bile onda ibretlik bir şeyler görebiliyorsak anlayabiliyoruzdur evreni. Yolda yürürken bakarsak insanlara, düşünürsek kimsenin göründüğü gibi olmadığını, anlarız o zaman… Kim bilir bizim derdimizi nimet sayacak nice insan vardır yeryüzünde. Yeter ki biz farkına varalım kendimizin, biz bize yetelim, biz bizi koruyalım.

Kalbim…

  Sana çok nutuklar çektim şimdiye kadar. Bana hep ‘tamam’ dedin ama yine bildiğini okudun. Onun için her şeye rağmen şimdilik sana yine bir ricada bulunacağım; “Hatanı gör, adımını atarken iyi düşün, zira gelecekte pişman olabilirsin. Ola ki pişman olursan üstüne ah alma, ondan dolayı pişmanlık yaşama isterim. Bütün hatalarına rağmen seni seviyorum çünkü sen orada sevdiklerimi taşıyorsun… Kendimize iyi bak.”