Küçüklüğümü Özledim Anne

Bir insan hiç gözyaşını özler mi Anne?!

Ben özledim…

Gırtlağım yırtılırcasına içten içe (o) ağlamalarım…

Bir tek ağlamalarımla kendimi başkalarının gözünde farklı tutabiliyordum, bir tek ağlamalarımla içimi ferahlatabiliyordum.

Küçükken her şeye duygulanan, kırılan, incinen (o) saf halimi özledim, çok özledim Anne.

Kendimi müziğin akışına bırakıp gözlerimden, yanaklarıma doğru akan gözyaşlarımı özledim…

Küçükken hep benden büyük ablaları görünce özenirdim, büyüyünce ben de onlar gibi olacağım diye hayal kurardım.

Büyümek için can atardım lakin bilseydim büyümek gözyaşlarını yitirmektir;

Değil büyümeyi hayal etmek, büyümekten bile bahsetmezdim…

Biliyor musun Anne?

Bu hayatta bana bir şans verilseydi belki de şansımı küçülmekten yana kullanırdım.

Saf, kırılgan, her şeyi gerçeğe alan hayallerle uyuyan, küçüklüğüme dönebilmek için, sırf küçükken başımı senin dizine koyup saçlarımdan okşayarak uyuyakaldığım günlere dönebilmek için.

Anne!..

Ben küçüklüğümü çok özledim.