“Gülümse” demişti bana, yaşlı gözlerini silmeye çalışırken. “Hayat, ağlayacak kadar uzun değil. Bir varsın, bir de yok.” Dediği gibi de oldu, başımı çevirdim, yoktu.
Onun için diyorum ya hep, anlıktır hayat. Bir anda uyur, bir anda uyanırız. Bir anda unutur, yine bir anda hatırlarız. Fakat ısrarla mazinin ıssız sokaklarında dolanır aklımız.
Neler olduğuyla o kadar meşgul ediyoruz ki aklımızı, neler olacağını düşünmeye, hayal kurmaya, heveslenmeye fırsat bulamıyoruz.
Amalar, keşkeler, oysalar, halbukiler dolduruyoruz hayat kitabının satırlarına, iyikiler yerine.
Özünde iyiyiz hepimiz, özünde mutlu, neşeli, hayat dolu, umutluyuz, özümüzde. Peki ya özümüzden uzaklaştıran şey neydi bizi?
Doya doya sevmek, katıla katıla gülmek, sımsıkı sarılmak için neden bahanelere ihtiyaç duyalım ki? Arkasından iyi hatırlamayı beklemek yerine, yanımızdayken kıymetini bilsek sevdiklerimizin.
İnanın bana, şifâ ipleriyle birbirine bağlanan cümleler var hayatta. İyileştiren, iyi hissettiren. Şifâmız, bir dostun dilindedir çoğu zaman. Ve çoğu zaman, şifâdır cümlelerimiz bir dosta.
Büyük lokmalar geçerken boğazımızdan, büyük sözler de çıkıveriyor ağzımızdan. Aslalar, katiyyenler ile duvar örüyoruz etrafımıza. Peki neyi, niçin sınırlandırıyoruz ki şu anlık hayatta?
Bana kalırsa, ânı, günü, bir ömrü kıymetlendiren, yüce gönüllü olmaktır.
Nedir bu yüce gönüllülük? Nasıl olunur? Var mıdır kitabı, okuyalım, öğrenelim? Maalesef. O, yürekte gizli bir cevherdir. Açığa çıkarana ne mutlu!
Baskı kurmadan sevmek, karşılık beklemeden yapılan iyilik, başa kakmadan yapılan yardım gibi mesela.
Ben yüce gönüllülüğü, ev sahibinin pandemi dolayısıyla kirayı arttırmayacağını söylemesi üzerine, mutluluktan ne diyeceğini bilemeyen bir annenin gözlerinde gördüm. Bana kalırsa, en büyük gurur, o annenin mutluluğunun sebebi olmak, yüce gönüllü olmak. Ve sayamadığımız onlarca değer.
Dedim ya işte, ömür denilen bir andır; ömrümüzü bu değerlerle, kıymetlendirenlerden olmak ümidiyle..
