Terk ettiklerimin aksine kahkahalar armağan ediyorsun bana.
Yağmur sonrası gökyüzü gibi apaçık yüreğim. Isıtamadıklarımı başka parmaklar arasına bıraktım, belki de parmaklıklar arkasına…
Gözlerimin arasında incecik sızlıyor özlemim,
Bir “Akşam Şairi” dökülüyor dudaklarımdan.
Sahi ya penceremde saksılar biriktiriyorum, gelirsin de bana açacak çiçeklerimin tohumlarını getirirsin diye.
Ama ancak acının fideleri alışıyor toprağıma.
Alışmak zor değil de kabulleniş üşütüyor parmak uçlarımı.
Bu uzakta kalışların deliyor sessiz gecemin çığlıklarını,
Bir değil, iki değil bu uzakta bırakışların.
“Gelme” desen yakmazdı bu kadar ruhumu,
Sen “Görmüyorsun”
Göremiyorsun…
Ben ise “Gelemiyorum”
