Bir Psikoloji Sohbeti – 1
Merhaba…
İnsan psikolojisi üzerine bir şeyler yazmak istedim. Tabii hiçbir şekilde genelleme yapmak istemem. Yani herkesi aynı bir kalıba sokmak, hele ki her insan ayrı bir âlem iken. Gerçekten de yanlış bir yaklaşım olurdu diye düşünüyorum.
Bu düşüncemi belirttikten sonra ister istemez zihinlerde şu soru oluşabilir: Hangi insanın psikolojisini inceleyeceğiz/konuşacağız öyleyse?
Sanırım bu zamana kadar en iyi tanıdığımızı düşündüğümüz, bize her zaman en yakın olan “kendimizi” konuşmak/incelemek daha sağlıklı olur.
Peki bir insanın objektif bir şekilde kendisini tanımlaması mümkün mü? Ya da objektif olma gibi bir kaygısı olmamalı mı?
Mesela kendimden bahsederken üçüncü bir şahıstan söz ediyormuşum gibi hareket etsem garip mi gelir size? Sürekli “ben” zamirini ya da onu çağrıştıran kelimeleri kullanmayı sevmeyen bir yazar ne yapmalı?
“Anlatmam derdimi dertsiz insana!” diyen bir aşığın bu düşüncesine, “Derdini söylemeyen derman bulamaz!” mı diyerek yaklaşmalıyız? “Derdim bana derman imiş bilmedim!” diyen birisinin önünde bir tek benim mi dilim tutuluyor?
Bir yazı serisi olmasını düşündüğüm ve bunun giriş mahiyetindeki bu cümlelerimde, kendime sormadan edemediğim ve sizlerle de paylaşarak zihnimi biraz daha harekete geçirdiğim sorumsu şeylere yer verdim. Değerli yorumlarınızın gelmesini umuyorum. Birlikte güzel şeyler (çoğu zaman huzurumuzu kaçırsa da) yazacağımıza inanıyorum.
Saygılarımla…
Seviliyorsunuz.
Mahmut Yıldırım
