Ruhumun Varisi Kuzey Yıldızı

Denizleri göğsüme sığdıramadım diye tüm bu olup bitenler. Hoş, semayı sadrımıza sığdırabildik mi? Toprağın saçlarını okşarken en çok mest oluyor insan. Çünkü insan, insan oluyor severken. Alem, öylesine okşarken ruhumu nasıl kör olmamı istersin benden?

Kuzey, daha da kuzey varlığını kucaklayan toprak parçası. Ah bu ruhumun memleket intizarı ile seheri kucaklayan derin sancısı. Kelam-ı rakiki kafi değil midir gözlerini memleket kılmaya? Meçhul satırlarında kurduğum gönül sofraları, deryaya nazır şehrin balkonunda bahar bahçe. Gözyaşı nimettir fani alemde. Benliği, sarmaşığın alametidir işte.

Derya sayfalarına yazdığım tek mısralık ömrümüzün eceli bir sonraki haşin dalgasına kadar. Ey ruhumun varisi! Hududu zerre kadrince aşmadığımız sürece bu aziz varisliğin vadesi beyaz elbiseme kadar. Zerre artmaz, eksilmez. Bu mekanına ecnebi gurbetçi lider, can ciğerden öte bağlı hayaline.

Eğik başakların nakıs sayıldığı bu alemde ne hoştur o başka şey. Su, ancak tahiri tahir kılar gayrısına boynu bükük. Sağ elin kirliyse soluna bulaştırmadan usulca yalvar suya çığlıklarını duymasın şehir. Bulaştırmasın biri diğerine. Hatta kalbini tahir kılan aciz insan bedeni cemalete mahkumdur.

Yaratan, bizleri ahsen-i takvimde yaratmışken bu emaneti esfel-i safilinde çürütme aman. Beyaz işlemeli dantel arasında sakla ruhunu çarçabuk. Alemin sarhoşluğu bulaşmasın. Lal eden lisanı bu ayaz gece, yarın baharı kuracak bahçeye. İnanmam vechindeki soğuğa… Her bir uzvunun alfabesine yabancıyken, destan yazan kalemimin bundan haberi var mıydı?

Bazı kelimelerin izahı;

Sadr: Göğüs, bundan kasıt insanın dar kapasiteli gönlü.

İntizar: Beklemek

Kelam-ı Rakik: İnce ince söylenmeden evvel kırk kere düşünülmüş hoş kelam.

Kafi: Yeterli

Nakıs: Eksik

Tahir: Temiz

Cemalet: Güzellik

Ahsen-i Takvim: İnsanın diğer yaratılmış varlıklara nazaran en özel ve güzel biçimde yaratılmış olması.

Esfel-i safilin: Cehennemin en alt katmanlarından biri.

Vech: Yüz

Uzv: Organ