Gece indi yine şehre
Gönlüm daldı eski defterlere
Baktım ömürden bunca gelip geçene
Hiçbiri bir sen etmiyor
Bilirdim vardı dünyanın düzeni
Sevmezlerdi gönülden seveni
Bin defa yoklasam da bu alemi
Bulduklarım bir sen etmiyor
Bilsem beni azda olsa sevdiğini
Görsem düşümde gönlüne girdiğimi
Neyleyim gayrı tanrının cennetini
Cennet-i alâ’yı verseler bir sen etmiyor
Çıkarıp verebilseydim kalbimi ellerine
Sonra dalabilseydim uykunun en derinine
Ağlar mıydın seni canından çok sevenine
Kim var ise ağlayanım bir sen etmiyor
Yürüyebilseydik el ele maviliklere
Ulaşabilseydik çiçekli bahçelere
Toplasaydık papatyaları ellerimizle
Diyebilseydim bunca çiçek bir sen etmiyor
