SÜKÛT MU, KELÂM MI?

Üşür insan,

Yazın sıcakta dahi üşür, içi titrer.

Sanırsın sıtma tutmuş,

Bilmezsin ki çaresizliğin sıtması tutmuş.

Dışarıdan gören belki de meczup sanır.

Ama en çokta kendi içinde kaybolmuş, Umudu sönmüş,

Karanlığın içinde bîçare kalmış yalnızlıktır o.

Konuşsa derdini anlatacak kelimeler bulamıyor.

Sussa içinde deli fırtınalar kopuyor.

Gözleri masum bakışlar atarken,

Yüzü hep tebessüm ediyor.

Tebessüm ediyor ki içindeki fırtına yüzünden okunmasın.

Kimse anlamasın çaresizlik içinde debelendiğini.

Kimse anlamasın kalabalıklar içinde çektiği yalnızlığı.

Kimse anlamasın aydınlıklar içinde karanlıkta iz sürdüğünü.

Kimse anlamasın, kimse anlamasın.

Sır dolu bir küp,

Yüze vurmuyor yapılan hataları.

Konuşmuyor ki yanlış bir kelâm çıkmasın ağzından.

Sevmeye devam ediyor ki kin dolu bir yüreğe sahip olmasın.

Kendiyle kavgalı, kendiyle çelişkili..

Çıkamıyor aklı ve kalbi arasında ki araftan.

Dünya yıkılmış da altında kalmış gibi virâne,

Ama dışarıdan bakan, elif gibi dik duruşa sahip biriyle karşı karşıya.

Nasıl bir güçtür ki kalbi ağlarken,

Başı dik, yüzü güleçtir.

Nasıl bir saklayıştır insanlardan serzenişini.

Sanki tek suçu dünyaya gelmekmiş gibi.

Aman sus kimse duymasın diye,

İç sesini bile hizaya getirmiş.

Sebep, kimse mutsuz olmasın.