Tiradın tam orta yerinde bir çığlık başlıyor. Bu, gözyaşınızın saklanamayacağı bir şeydir. Bir insanın son yolculuğunun yeşillerden geçtiğine inanıyorsanız ve size göre her kalış bir gidemeyişse, bu çığlığa boyun eğmeniz gerekir. Ellerinizin kanat çırpışı da bir bakıma buna benzer. Yalnızca bir ışıltı sayesinde mümkün olabilir. Tirat çığlığa muhtaç, siz de gözyaşlarınıza.
Yani bu kadar. Sanırım ben 37 yaşındayım ve tek gerçeğim gölgemin olmaması. Otobüse ve vapura binmek arasında bir fark yoktur benim için. Sabahları pastane poğaçasıyla güne başlar, akşamları da hazır çorbalar fokurdatırım. Bir gün gerçekten bir çığlığa kulak verseydim sıyrılabilir miydim bundan bilemiyorum. Diyorum ya, benim tek bildiğim öldükten sonra ardımdan fatiha okuyacak tek kişinin imam oluşudur. Mezarımın başına su kabı konulmayacak ve arife günleri sümbüllerle, menekşelerle, mersinlerle donatılmayacaktır toprağım. Ölünce iyi adam da olamam, hatta ben olamam. Zaten hiç olmadım da.
Bir de… Bir de ben hiç “dönmek” kelimesini kullanamadım. Eve dönmeyi istedim, ancak hep eve gittim. Bir yere ait hissedemeyişim evimden kalmış olsa gerek. Bakın, evimden söz ederken iyelik kullanabiliyorum yahut kedim derken de. Ben onlara kucak açabiliyorken, onların beni benimseyebileceği fikri aklımın ucundan dahi geçmiyor. Kedim bana tiksintiyle bakıyor ve evim ben içeride değilken daha bir neşeli.
Evinin bile katlanamadığı bir adama bir gölge nasıl katlanabilir ki? Sürekli midenizi bulandıran birinin peşinden gittiğinizi düşünün. Böyle sürünmektense yok olmayı ya da sahibinizin yok olmasını dilersiniz. Ondan bir parça oluşunuz da külfettir sizin için. Bana ait bir gölgenin var olduğunu ve kendimi o gölgenin yerine koyduğumu biraz bile olsa düşleyince yok olmak istiyorum.
Bir saniye.
Ben zaten hiç olmadım ki.
Bu yazıyı başa dönüp tekrar tekrar okudum. İlginç bir şekilde ilgi çekici geldi neden tarif edemiyorum. Başlık dahi yazıdaki durumu hayal kurdurtarak yaşatmak için kafi. Ah Münteha yüreğine çiçek. 🌸