Şehir insanının gözlerine bakmak… Köy insanı… Biliyor musunuz, düşünürken yazmanın bir kötülüğü de bu işte. Beşinci bölümde konuştuklarımız, önceki bölümlerden birkaç nokta… Düşünüyorum da -kalemimin yine aynı paradoksa girmesine müsade ederek- henüz üzerinden birkaç gün geçmiş olmasına rağmen, aynı şeyleri şimdi daha başka bir açıdan düşünüyorum.
Değişiyor işte insan… Zira kimin gözlerine baksam aynı ve farklı; samimi ve biraz tedirgin hatta korkakça ve epeyce hazin ve illaki ölürce ama hayat dolu. Ayna. Bakan göz, kendini seyrederse muhatabın irisinde, adım adım renksizleşir yahut neşelenir anlamlar. O halde nasıl söyleyebilir bir insan diğerine “senin gözlerinde gördüklerim…” Ne gördüm, ne görüyorsunuz sizler? Öyle zannettiklerimizle yargıladığımız kimse-ler?
Aah öyle berbat bir zaman ki bu. İçerideyim. Gardiyan kesildi penceremden defterime jop sallayan ay ışığı. Canın yansa bile nasıl ağlayasın bu saatten sonra. Acı sana alışmış sen efkâra. Sen göğe sırıtırsın, karanlık sana, mayhoş bir huzur-hüzün tadı kalır damağında, hafif sitemkâr ama affedici. Göğe düşman olmakla kim kazanmış savaşı? Yaşını yine rüzgârı eser siler, yaşını yine gecesi-günü-devranı döner verir. Ömür işte, aldığın nefesi bil.
Vazgeçip bırakmak ne kadar kolaymış meğer, hep kolaya kaçarmışım. Öyle bir gidesim var ki yine… Fakat sözümü çiğneyemem. Kovulana dek kalacağım. Ya kendimi kovarsam bir gün? Yine mi? Bu kez ne yapacağım?
Sıkışmış hissediyorum. Yapabildiklerim, yapmak istediklerim, yapmam gerekenler ve yapmam istenenler arasındaki bir hapishanede. Cezaevi değil, sadece hapsolmuşum gibi çünkü bu his, artık, suçluymuşum gibi değil. Karar versem bir şeye kim kalır, kim gider, kimin umurunda! Ben kalır mıyım ortada, onu bile bilmezken… Kalmasam ne olur, şart mı olmam?
Belki isteyip durduğum “gitmek” böylesi bir şeydir. Kalmamam, olmam gerektir belki. Zor.
Dolunayın kapkara gözlerinde gündüzden kalan birkaç damla aydınlık görüyorum. Biliyorum, sabah olduğunda güneşin gözlerine bakacağım uzun uzun. Göreceklerim, geceden kalma bir avuç kara lekeden ibaret olacak. Kime mükemmel diyebilirsin sadece gözlerine bakarak kime kusur küpü?! İnsan bu, değişir insandan insana. İnsan bu, değişir. Şimdi başka anlar sonra başka. Böyle böyle öğrenmedi mi zaten hep, mesafeyi?
Tramvay durağı! Penceremin hemen karşısındasın. Yolcusuz… Mesafemiz, benim şu banklarda oturan insanlara baktığımda gördüğümü sandığım kadar. Uzak. Çok uzağız.
Şehir insanın gözlerinde hayat vardır hep.. Ölmeyecekmişçesine, hırsla, hızla dolu bir hayat. Oturup kahve içsen akşam gideceği toplantıyı görürsün, bir yemek yiyelim desen ertesi günki spor salonu randevusunu. Zamana aşık atar şehir insanı, hayata aşık atar sonra da kaderin hudutları içinde kaybolur ve sonra da gözlerinde psikolog randevusunu görürsün..
Gökyüzünde bir gökyüzü olduğunu, denizde bir deniz olduğunu hatırlatmak lazım arada birbirimize, bu tramvayda bir yolcu olduğunu ve son durağın hangi duraktan binerse binsin değişmeyeceğini hatılatmak lazım.
Diyor ya Kemal Sayar ‘Yavaşla’ diye, bizim bize yavaşla dememiz lazım..
Gelecek duraklara odaklanmaktan, kaçırdık tüm geçtiklerimizi..
Harika bir denemeydi yine, 7. bölümü merakla bekliyorum.. Kaleminize, yüreğinize sağlık..
Yüreğinize sağlık, Büşranur Hanım yorum olarak içten düşüncelerinizi paylaştığınız için teşekkür ediyorum.