Hayatımın 17. senesinde
Doldururken aldığım havayı içime
Görmek istemeyip tozlu bir rafa kaldırdığım
Zihnimin içindekileri duymamak için kulaklarımı tıkadığım
Oluşmuş ve oluşmakta olan her bir düşüncemi
Çok daha net hissediyorum şimdi
Belki beni yıpratan
Belki de ben tükenirken beni daha da fazla tüketen o hislerimi
Hallettim sandıkça bir yenisi eklenirken
Zihnimin kontrolünün kendi ellerimden kayıp gidişini izlerken
Aklımda oluşan soruları yanıtlamaya bile cesaretim kalmamışsa artık
Bütün çıkmazların sonuna yaklaşıp inatla yeni yolları keşfetmek isterken
Henüz cevabını ben bile bilmezken
Aklımda oluşan yeni bir sorumu sunuyorum sana
Tükenirken tükettiklerim zihnimdeki oluşan karanlık boşluk muydu,
Yoksa inatla tükenen kendim miydim?
