Yağmurun Altında

Gündüzün geceyle karıştığı bir zaman diliminde,
Kendime olan bakışımdı aynada gördüğüm,
Sanki küçük bir balıktı okyanusunda kendini arayan
Söyle bana kelebeğim, neden bu kadar uçmak istersin?
Hangi yeri olursa olsun bir cihanın,
Basacağın yer kendi toprağın olacak.
Biliyorsun, her şeyden kaçacağını,
Ve biliyorsun ki ruhundan kaçamayacağını,
Öyleyse bir aynaya neden küskün kalırsın?
Sen değil miydin yarına gülümseyen oracıkta?
Sen değil miydin kendini saran küçük bir kutucukta?
Bana bakan bu kırgın kim?
Elleri titriyor balığımın, parçaları dökülüyor gökyüzüme,
Dağılıyor, dağılıyor ve dökülüyor yeryüzüne.
Yağmur geliyor karanlık ormanlarına bu şehrin,
Beyazlatıyor her bir yanını ruhların,
Dağılıyor, dökülüyor yeryüzüne.
Bakıyorum, bendim bu gökyüzüne bakan o siyah sokakta,
Bendim şiirler yazan o kırık lambaya,
Bir cümlenin altında kalan benim ruhumdu.
Bir şair neden dökülür dedim kendime,
Daha çok yazsın diye dedin bana,
Biliyorum, göğsüme batan acı olmasaydı,
Bu kadar dökülmezdi bu şair,
Dağılıyor, dökülüyor kalemine.
Bakıyorum, bendim tüm bunları kucaklayan o şehirde,
Kendine kalan bendim mürekkebin o siyah ucunda,
Yazdım, döndüm, dolaştım.
Bir güneşe aldandım.
O gün,
Bir güneşin sıcaklığına aldandım.
Yaşamak, dedim.
İşte yaşamak.

Yazıyorum,
Neresi olursa bu şehrin,
Gözlerimde taşıyorum her bir kelimesini,
İçime atıp da kaleme bırakıyorum sonra kendimi,
Nasıl da buluyorum bu bedeni kaçtığım o sokakta,
Sanki daha çok yazmak için buluşuyor kendiyle,
Karanlık bir aynasında o şehrin.
Soğuk bir kaldırım taşıyla bakışıyorum o an,
Kendi gerçekliğinde çarpılan bir ruha dönüşüyorum,
Çehresi korkutuyor defterimi,
Kaçıyorum,dökülüyorum yeryüzüne.
Böylesine niye ağlar insan içine?
Yaşamak, dedim.
İşte yaşamak.