Yaraya tuz basmak deyimine savaş açarak yaraya bal sürelim diyorum. Araştırmalara göre adını arıların beslendiği Manuka çiçeğinden alan bir bal birçok hastalığa iyi geldiği gibi kolay iyileşmeyen yaralara da iyi gelirmiş.
Durdum, düşündüm.
Evet işte peki ya ruhumuzdaki yaralar…
Gün olur kalp kırılır ruhu yaralar.
Gün biter sokakta üşüyenler düşüncelerini yaralar.
Yapmayın herkes üzülebilir hatta gün gelir kırılan kalbinin acısı geçse bile hatırası kalır.
Hiç sıcacık bir odada kalbinizde tuhaf bir üşüme hissetmediniz mi?
Hepimizin yok mudur ruhunda yaralar sahipli/sahipsiz?
Hepimiz kendimize bir Manuka balı edinelim ne dersiniz?
Tabi bu 5 kavanozu şu kadar olanlardan olmasın. Başka bir şey olmalı.
Kısa bir süredir ait olmadığım yüreklere sığınmaktansa olduğum yerde üşümeyi tercih ediyorum. Ordan oraya atladığımı düşünebilirsiniz.
Ben aralarda bir yerdeyim kim çekerse oraya gidiyorum. Çoğunlukla olduğum yerde kalıyorum. Bir mısra ya da bir duvar yazısı bunlara dahil. İki gündür şu cümlede saklanıyorum.
“Koşarsın koşarsın da varamazsın ya hani, içindeki umut varamadığın kadar büyür.”
Sonra kendimi arıyorum. Nerde durmam gerek bilmiyorum. Bu bal gibi bir şey arıyorum bizlere.
Ama alıp kalbimize bir kavanoz bal sokamayacağımıza göre başka bir çare bulmalıyız.
Bir insan mı edinmeli sahi nasıl olacak bu?
İnsanın acısını insan alır diyen sayın yazarımız, zehir şifa olur mu diye cevap veriyor başka bir yazarımız size.
İyi gelir mi insanlar bize ne dersiniz?
Bir şiir, bir şarkı edinin diyenler bir tarafa; alın kitap okuyun, duaya sığının diyenler bir tarafa geçmesin.
Bir şey olmalı?
Bize iyi gelecek bir şey.
Kendi içimizde ya da bizim gezegenimizde
