”Ne demiş şair; “Sevmek, söylemek değildir unutma, sessizce alıp yüreğine koymaktır.
Sözün özü her sevdanın yeri yalan dünya değildi.Nice Mecnun Leylasını göremeden göçtü bu gafletten.Bense,bekliyorum.
Beklemek ne demek sahi? 8 kelime nasıl olurda gurbeti,hasreti,içindeki koru böylesine yansıtırdı? Yüzyıllardır değişen her şeyde aynı kalan sevgiydi.İnanması zor ama evet,sevgi hep bakiydi.Nasıl bir insan olursa olsun onu gördüğünde 5 yaşında çocuk gibi oluyorsa içinde baharın tomurcukları filizlendiyse,evet bu aşktı.Peki neden aynı kaldıysa bu zamanlarda sevda yok diyoruz?
Çünkü sadakat bitti.Görmeden sevmenin nimet olduğunu bilmeden büyüdük bizler.Amacımız iyi okullar,iyi kariyerler oldu ama sevgi neydi,bilemedik..
Ölmeden toprağa koyduklarımız var bizim.
Benim de çok sevdiğim birini yollamışlığım var oralara.Umarım sever
‘Dünya’m
Sanırım ona hitabımı o kadar çok benimsemişti ki,o da yalan oldu.Başka hikayelere başrol olurken mutluydu.Yeşil sokakta onu gördüğüm gün tarifini yapamadım.Seneler sonra kavuşmak,belki de yüzleşmek.
İnsanın öldürdüğünü karşısında görmek ne büyük yüzleşmeymiş öyle..
Ağıtlarla uğurladığı dünyası,o an başına yıkılmış kadının.Ela gözleri,kavruk esmer teniyle karşısındaymış yine.
Koşup sarılsa ne olurmuş ki o an? Nerelerdeydin diye sorsa,biraz kızıp sonra kıyamasa yine?
Yapamamış,adam da gitmiş çoktan.
Unutmuş çoktan.
Aklındaki bataklığın arasından bir ışık hüzmesi seslenmiş kadına:
- “Gökyüzüne bakmayan insanların kalbi daha evvel kararır.“
Omzunu çökertip,yorgun bir nefes vererek çenesini göğe kaldırmış.Sonsuz maviliğe.Ne zamandır görmediği bu güzellik karşısında mahcup olmuş.Ve kirpiklerinden bir damla süzülmüş vuslata feda.Rüzgar huşu ile okşamış saçlarının telini.
